اشعار

حالا كه زخم های تو مرهم گرفته است           بانـو تـمامِ خـانۀ من غـم گرفـته اســت

سِنّـــی نـــداشتی چـــقدر پیر می روی!           شرم از قـدِ هـلالِ تو حالم گرفتـه است

كِز كرده خاطراتِ تو را می كند مـرور           یك گوشه خانه دارِ تو ماتم گرفته است

جز چند تكۀ كـفـنی بیـنِ بُقـچـه چیست؟           بر دیده می گذارد و محكم گرفته است

بـــــوسه حسین بر كفِ پایِ تو می زند           امشب برای عمرِ كَمت دم گرفته است

لحظه به لحظه غسلِ تو را پیر می شوم

از زندگی نـفـس به نفـس سیـر می شوم

با زخـم بالِ پر زدنت سرخ گشته است           گلبرگ های یاسمنت سرخ گشته اسـت

در لحـظه هـای شُستنِ از زیـرِ پـیـرهن           مثلِ غروب؛ پیرهنت سرخ گشته است

چندین و چـنـد جـایِ تنِ تو شده كـبــود           چندین و چند جایِ تنت سرخ گشته است

ایــن زخـمِ سینه بـد قِـلِقی می كند هنوز           سر باز كرده و كفنت سرخ گشته است

وا شـد گِـره ز روسـریـت وای بر دلـم           از زیرِ گوش تا دهنت سرخ گشته است

از بس كه آستـین به دهن گریه می كـند           از بُغض؛ صورتِ حسنت سـرخ گشته است

از غُصه سـر به چـوبۀ تابـوت می زنم

جـان می كَنم من از تو ولی دل نمی كنم

مرغ بهشت وحیـم و سوخـته آشـیانـه ام           دانه سرشک دیـده و ناله شده تــرانه ام

منکه دمد ز حجره ام نور به چشم قدسیان           دود بــه آسمــان رود از در آسـتانــه ام

اجر رسالت نبی ثبــت شده به صـورتم           محفل غـربت علی گشته محـیط خانه ام

من که بهشت احمد و باغ و بهار حیدرم           مانـده زسیلی خزان برگـل رو نشانه ام

سرو زپا نشـسته ام طایر پَـر شکسته ام           قــاتـل سنگ دل مرا کشته کـنار لانه ام

من و حمایت از ولـی گواه باش یا علی           شـهـیـد اوّل تو شد محـسـن نـاز دانـه ام

هرچه عدو زند مرا؛رها نمی کنم تو را           گرچه ز کار اوفتد باز و ودست وشانه ام

درد، مراکشد ولی نیست به غیر یاعلی           زمـــزمۀ شبـانــه و گــریۀ عــاشقانه ام

منم همیشه همدمت تا که بگریم ازغمت           گـاه به تربت پـدر گه به اُحـد روانـه ام

«میثم» ما زسوز دل ساز کند غـم مرا           سـر زده ازدرون او شـعـلۀ جـاودانه ام

ای که سوز ناله ات خون در دل افلاک کرد          سـیـنـۀ خـورشـیـد را آه تو آتـشنـاک کرد

نیمۀ شب ها دعای تو در آن هجـده بــهار          با ملائک تا سحرگه سیر در افـلاک کرد

گـرچـه از گــرد گـنه آئـیـنـۀ دل تیره شد          میشود با گریه بر تو لوح دل را پاک کرد

دربهشت آرزو چون غنچه ازهم وا شود          هرکه در بزم عزای تو گریبان چاک کرد

ابـر رحمت دامنش را پاک سازد از گـناه          هرکه اینجا فیض اشک و آه را ادراک کرد

یــاد عـمــر کـوتــه تو ای گـل نیلـوفـری           سینه را در خون نشاند و دیده را نمناک کرد

دردل شب چون علی جسم تو را مدفون نمود          همره جسم توجان خویش را درخاک کرد

با غـمـی جـانکاه می گوید وفائی غـیر تو          کوه غم های علی را کس کجا ادراک کرد؟

ای زمین این روح و ریحان عـلی ست           این تـمام هـستی وجــان عـلی ست

ای زمین این گل که در تو شد نهان           راز دار درد پــنـهــان عـلــی سـت

ای زمین این مه که گردیده خمـوش           در شب غــم مــاه تـابان عـلی ست

ای زمین این مصحف ایثار و عشق           سـورۀ کـوثــر به قــرآن عـلی ست

ای زمین همــراه بـــا تـــو آسمـــان           شـاهـد شـــام غــریــبان عـلی ست

ای زمین با من تو هرشب گریه کن           قبر زهرا بیت الاحـزان عـلی ست

ای زمین این خـفتـه در آغوش تـــو           با خـبـر از قلب سوزان عـلی ست

ای زمین خود میزبـانی کـــن از او            کز فراقش غصه مهمان علی ست

ای زمـین بـا او مـدارا کـــن کـه او            در دو دنیا نـور چشمان عـلی ست

ای زمین اینجا اگـر پــر لالــه است            حاصلی از چـشم گریان علی ست

ای زمین زین درد خـاک این مـزار           با«وفائی»مـرثیه خــوان عـلی ست

مولا ز فــراق خــونجــگـــر بــود          ازهـر شبِ خودغریب تر بــود

تــابــوتِ حـبـیـبـه اش بـه دوشــش          خـامـوش و برآسمان خروشش

شب سوخت به اشکِ بـی صدایش          تـابــوت گریســـت از برایـــش

مـی بُــــرد کتــابِ غــربـتـــش را          می دیـــد ز دور، تــربتـــش را

می سـوخـت به یــادِ آن شـــهـیـده          می رفت به قــــامــــتِ خمـــیده

دنـبـالِ جــنــازه بـــا دلـــی چــاک          هر چــند قـــــدم فـتـاد بـر خاک

یک دسـت به ســویِ حَــیِّ مَـنّــان          دستِ دگــرش به دوشِ ســلمان

مـقــداد بــر او نــظـــاره می کـرد          تـقـدیم غمــــش ستـــاره میکرد

می ریـخـت سـرشک بـرعُـذارش          میکـرد نگه به قبــــر یـــــارش

کــای قـبــر،امـیـدِ حـیدراست ایـن          پاکـیـزه گُلِ پیمبـــر اســــت این

جــانــانِ مــن است ایـن تـن پـاک          آرام بـه بَر بگیــــرش ای خاک

او صَــدْمـه یِ بـیــشــمـــار دیــده          او در پـــــسِ در فـــــشـار دیـده

اکـنـون که تـو گـشته ای مـزارش          ای قبر دگـــر نــــده فـــــشارش

اُمّـــــیـــــدِ دلِ مـــرا، زمــــانــــه          بگرفـــت زمــــن بـــــه تـازیانه

ایــن اســت شـهــیـــده ی ولایــت          خـونِ کفنــــش کنـــــد روایــــت

دسـتـش بــه غـلافِ تـیــغِ دشـمـن          گردیــــد جـــــدا ز دامـــنِ مـــن

پس چـشـم ز جان خـویشتـن بست          بگـرفت جنازه را سَـــرِ دســــت

جـان بــر سـردست خــود نـهــاده          تـنــــهـــا و غریـــب ایـــــسـتاده

دیـــدنــــد بــرای اوّلــــیـــن بــــار         لرزیـــد علــی در آن شـــب تار

کس نـیـست جـنــازه را بـگــیــرد          ای وای اگـــر علــــی بــمیــــرد

نــاگــه دل شـب؛ در آن بــیــابـان          از قـبـر، دو دسـت شد نمـایـــان

یعنی کـه؛ علی؛ خـدای غـیــرت!          وی رفته فـرو بـــه بـحر حیرت

من صـاحـب این امـانـت هــسـتـم          بـسپــــار گــل مــرا بــــه دسـتم

آن شب که چـو گُل زهـم شکـفتی          زهــرای مـــرا ز مـن گــرفتــی

بـر دسـت تــو دسـت او نـــهــادم          کی یاس کـــبود بـــر تــو دادم؟!

دردا کـه گـلــم پُــر از نشانهاست          نیـلـوفــرِ دسـت تــــازیـانه است

قرارجان که مرا بی قرار خود کردی          نشانده ای به غم و سوگوار خود کردی

گل همیشه بهارم به فصل ماتــم و غـم          مرا ز گریه چـو ابـر بهار خود کردی

به لحظه لحظۀ هجران تو قسم که مرا          چو چشم پنجره چشم انتظار خود کردی

به زیر خاک مکان کردی ومرا از غم          ز پا فکنـدی و شمع مزار خود کردی

همیشه صحبت ایثـار توست روی لبـم          تمام عـمـر مـرا شـرمسار خود کردی

هـنـــوز از جگـــرم بــوی داغ می آید          چو لاله تا که مرا داغدار خـود کردی

تو بـاغبان امیـــدی و بیــت الحزان را          زاشک حسرت وغم لاله زار خود کردی

فرشـتـگـان خـدا شــاهـدنـد اشـکـت را          چراغ روشن شب های تار خود کردی

در آتش غـم ما سینۀ «وفائی» سوخت          ببین چه با دل ما از شرار خود کردی 

آفرینش شـد بـــنا تنـهــا بـــرای فاطـــمه          پس هـزاران بار جان ما فدای فاطـــمه

هرکه می خواهد فنای حضرتِ دلبر شود         نیست راهی جز شود؛اول فنـای فـاطمه

گفت پیغمبر رضایم در رضای کوثر است         پس رضای حق شده جلب رضای فاطمه

هر کسی آخربه دین مالکِ خود می شود         من پـرستش می کنم تنها خــدای فاطمه

در عبادت یـار حیدر بود زهرای بـتـول          یا که حیدر آمد اصلا پا به پــای فاطمه

احترامش می کندمولاهرآن کس که شود          ذره ای از خـاک پــایِ پُـر بهای فاطمه

روزمحشرچون همه حیران شوندآسوده است          هـر که آمد بر در دولتسرای فــــاطمـه

تا قیامت روزی ما بسته بردستان اوست          دست های خسته ی مشکل گشای فاطمه

"حق او با گـــریه ی تنها نمی گـردد ادا          پیـر کن ما را خدایا در عزای فاطمه"*

بی هوا دررا شکستند وبه جانش ریختند          مانده رد گرگ ها بردست و پای فاطمه

ناله زدفضه خُذینی آسمان بغضش گرفت‌          سوخت قلب حق تعالی هم برای فاطمه

خانه درهـم گشته اما بیشتـر مبهـم شــده           بین خانــه؛ حال و روز مجتبای فاطمه

سخت ترازروضه های کوچه ودرگشته است          طعنه ی همسایگان بر گریه های فاطمه

اگر کُشند در این بیت وحی صدبارم          من از امام خودم دست بر نمی‌دارم

من از برای دفاع عـلی سپر شــده‌ام           بگو که چهـره بسوزد ز شعـلۀ نارم

هـزار شکر که من مادر شهید شـدم          چهار کـودک دیگربه یاری‌اش دارم

نه بر پسر نه به پهلو نه سینه نه بازو          علی، برای تواشک ازدو دیده می‌بارم

به تـازیـانه اگر چـه مـرا کـنار زدند          تو را مـیانـۀ دشمـن چگونـه بگذارم

به قـبـر گمشده‌ام این حدیث بنویـسید          که من به سن جـوانـی شهیــدۀ یـارم

دو مه؛ ز قصۀ دیوارو در نرفته هنوز          نفس‌ نفس زده شب تا به صبح بـیدارم

به دردهای علی گـریه می‌کنم بسیار          اگرچه باشد ازآن ضربه درد بسیارم

برای آنکه کنم ظلـم خصــم را ثابت           به حشر محسن خود رابه روی دست آرم

شـرار آه شـــما خـیـزد از دل میـثـم           خـدا کـند کـــه شـود جـاودانه آثـارم

زهـرا اگـر نبود نشــان از بـقـا نبود            خـلـقـت اگر نبـود ظهـور خـدا نبـود

آیـیـنه ی تـجـلی وحـــدانــیـت بـــود            بی او صفات ذات خدا بـر ملا نبود

بر محــورمحبت او شد جهـان بـنــا            بی این عمود خیمۀ هستی بـپـا نبود

می شد اگر حقیقت نـوریه اش عـیـان             دیگر مجال سورۀ شمس الضحی نبود

حبل المتین عشق فقط قصه بود و بس            گر رشته های چادر خیـرالـنسا نبود

مدحش گرفته می شد اگر از کتاب وحی            قدری نبود، کـوثری و هـل اتی نبود

بیت معظمش که بــود مرکـز فلـک            روزی نبـود مـوقف اهل ســما نبود

محشر الی الابد به درازا کشیده بود            زهـرا اگر شـفـیعـۀ روز جـزا نبود

حج با طراوت است به یمن جهاد او            سعی اش اگرنبود حـرم راصفا نبود

گمراه و راه گمشده تا صبح محشر است            آن دل که مهر فاطمه اش مقـتدا نبود

قبله از اوست مفتخر و کعبه محتـرم            بی فاطمه حـریم و حـرم را بقا نبود

خیری نداشت عالم اگر فاطمه نداشت            خیر کثـیر حضرت خیـرالنسا نبـود؟

ام الائـمه الـنجـبایـــش نگـفـتــه انـد؟            اُمِّ اَب است و مـادر آل عـبـا نـبـود؟

زهـرا مگر عنایت خاص خـدا نبود؟            زهـرا مگر سلالۀ بـدرالـدجی نبود؟

زهرا مگر طراوت روح دعـا نبـود؟            زهــرا مگـر تجـسّم راه ولا نبــود؟

زهرا مگر تجلی عرفان و دین وعشق            آئـیـنه دار معـرفــت کبــریـــا نـبود؟

زهرا مگر شریفه زکیه حدیثه نیست            زهـرا مگـرعفیفـه و اُمُّ الحـیا نبود؟

با آن سفـارشات  گران بار مصطفی            جـایـی برای رفـتن راه خـطـا نبود!

زهـرا اگـر نبود، حـسینی بجا نبـود            بی فاطمیه صحـبتی از کــربلا نبود

بی فاطمیه نور شهـادت عیـان نبـود            بی فــاطمیه جلـوه نـما نینـــوا نبـود

بی فاطمیه اشک جهــاد آفـرین نبود            شـور حسیـنـیان نمکش از بکـا نبود

زهــرا لباس آخرتش از بهشت بـود            سهم حـسین وای که جز بـوریا نبود

شش ماهۀ مدینه به خون گر نمی نشست            شش ماهۀ ربـاب به غـربت فـدا نبود

پامال کینه گر گل عشق عـلـی نبـود            شاخـه گل حسن ز جفـا زیر پا نبود

دستش اگر به پای ولایت نمی شکست             دستی کـنار عـلقـمه از تن جـدا نبود

با این همه جلالت و با این همه مقام            تکـذیب آن وجـود خـدایی سزا نبود

توهین به شأن عصمت آیات نور شد            این ناروا به ساحت قدسـش روا نبود

شهر مـدینه حـاصل ذکــر ولا نشــد            آنـــجا کسی مقـیـم حدیث کـسا نبود

با هیچ امانتی نشود اینچـنیـن عـمـل            گیرم که او امانت خـیـرالوری نبود

دیوانه وار؛ شعله به دست آمـدند روز            بردرب خانه ای که شبی بی گدا نبود

غیر از شقایقی که به رویش شکفته بود            در آن خزان غمزده یک غنچه وا نبود

مسمار و تازیانه و سیـلی و فاطمـه            گیرم معاد و محشر وعدل خدا نبود

مخفی اگر نـــبود مــزار شـریف او            فـریـاد غـربت بـشریت رسـا نــبود

از رویت خسوف هلالش هلال ماند            پـشتی که جز مقابل یکـتا دوتا نبود

مادر ز قاتل پسرش کی رضا شود؟            از قاتلان محسن خود او رضا نبود

گفتا مـراثی اش به عطوفت بیان نما             یک ذره رحم در دل این ماجرا نبود

مادر کنارساحل خون بود و طفل غرق            در پیچ و تاب واقعه بابا چرا نــبود

ای سبزپوش صبح فرج مهدیا بگـو            سـرخی پنجه های عـدو از حنا نبود

غنچه پرپر گشته بود وگل جدا افتاده بود            پشت در جان علی مرتضی افتاده بود

دست مولا بسته و بیت ولایـت سوخته            آیه‌ای از سورۀ کـوثــر جدا افتـاده بود

گوش ناموس خداشد پاره همچون برگ گل            گـوشـواره من نمی‌دانم کجـا افتاده بود

دست قنفذ رفت بالا بازوی زهرا شکست            پای دشمن باز شد زهرا زپا افتاده بود

مجتبی در آن میانه رنگ خود را باخته            لـرزه بر جان شهـید کربـلا افتاده بود

فاتح خیبر برای حفظ قرآن در سکوت            کـل قـرآن در میان کوچه‌ها افتاده بود

کاش ای آتش بسوزی درشرار قهرحق           هُرم تو بر صورت زهرا چرا افتاده بود

مادرمظلومه می‌پیچید پشت در به خود            دخترمعصومه زیردست و پا افتاده بود

غیر زهراغیر محسن غیر آتش غیر در            کس نمی‌داند که پشت در چه‌ها افتاده بود

فاطمه نـقـش زمین گـردیــد مـیـثم آه آه            فاطـمه نه بلکه خـتـم‌الانبـیا افتـاده بود

خــانـه حـيـدر ســـراي عشـــق بــود           از ازل ايـنـجـا  بــنـاي عـشـــق بـود

عرشيـان معراجشان اين خـانـه اسـت           فـرشـيان را مأ منـي  جـانـانــه است

ا فـتخـار جـبـرئيل  در عــرش بــود           روزي آیـد چـون بـر اين خانه فـرود

هستي عـالم هميـن يـك خانــــه است            خـانه شمـع وهـسـتيـش پـروانه است

روح بـرعـالـم سراي مرتـضي است           اين نه خانه؛ بل بهشت مصطفي است

عــشـق احـمــــد  بــود  واللهِ مُــــدام            تـا كـنـــد بـر اهـــل  اين خانـه سـلام

فـــــرش ايـن خـانـه بـود بـــال ملـك            سقـف آن عشـق است، بـر بـام  فـلك

طـول آن چون طول تـاريـخ وجـــود           عـرض آن  هـستـيِّ هـر بـود و نبـود

طـول وعرض آن حريـم كبـريـاست            ايـن نـه خـانـه جـايگاه هـل اتي است

آيـه ي تـطـهـيـر را ظـــرف مـكــان            صـاحب ايـن خـا نـه قـرآن را روان

خشت خـشتـش آيـه هـاي نــور بــود            از قـلــوب مُــرده زنـگـــاري  زدود

هـر حـصـارش انتـهــاي عـلم و دين            پـايــــگــاه عـشــق  افـلاك و زمـيـن

بـاب آن بـــاب عـفـاف است و حـيـا            مخـزن عـلــــم  خــداونـد ، اين سـرا

صبـرِ با عـلم است صاحب خـانه را            كـي رســـد بـــر گِـردِ او  ايـوب هـا

قـنـبــــرايـن خـانه محبـوب خـداست            فـضه اش فخر زنـان در ماسـواست

ايــن ســرا دار و نـدار عـشـق بــود            بـي وجـودش عـشق را معـنـي نبـود

كـعبــه مُحــرم بـر طـواف ايـن سـرا           حِــجــر قــربـانـي بـود در ايـن مـنـا

بـــين صفــا زينـجا صفـــا آمـوخـتـه            مـــروه چـشمش را  بـدينجـا دوخـتـه

زمـزم از اين خـانه مي سـازد وضـو           عـود وعـنـبر زين سـرا بـگرفته  بـو

فـخر خـاكــش بـرهـمه كون و مكـان           شـد کـه اين خـانـه بـود بـر روي آن

آب زان رو گشـتـه عامـل بر حيـات           چــون بـود مـهـريه ي  بـاب النجات

بـاد زان رو مي وزد در ايـن جـهان           تــا رود  بــر ايـن ســراي جــاودان

مـاه و خـورشيد و ستـاره دلخـوشنـد           دائـــمـاً از شـوقــشـان در گـردشـنـد

تـاكـه فـرصـت آيـد و هـوئي كـشـنـد           روي صــاحـبـخـانـه بيـننـد و رونــد

محـــور ايــــن خـــانـه نـام فـاطـمـه            جـملـگـــي بــا يــاد  او در زمـزمــه

اوست گـرمي بخش و ركن اين سرا           حــامـــي و امــيّـد و جـان مـرتـضي

نـام زهــــرا تـار و پـود خـانـه است           يـــــاد او  بـــود و نـبـود خـانه است

يـاد زهـــرا آب و خـواب و نا نـشان           بـســــتـه بـــر آرامـش او جــانـشـان

عـشـق او روح است بـر جـان علـي           بـا وجــــودش روح حـيــدر مـنجـلي

كـعـبــــه آل نـبــــي مــــــادر بـــــود           حـــل  مشـكـل از عـلي او را  سـزد

وامصـيبت اين سـرا با ايـن صـفـات           جمـع شـد خـاكستـرش از ايـن حيات

ايـــن چـنـين خانه كجـا داري نشـان           شعـله ور از كـيـنـه آخـر شد چـسان

كـينـــــه بشــــكسـتـن بـتـهـا يــشـان            مـانـده مـــدتـهاسـت در دلـهــايـشـان

كيـنــــه بَـدر و اُحـــد خنـدق ،تـبوك           در دل مســلم نــــما هـاي چـو خـوك

شـعـــله ور شــــد آتـشي افـرخـتـنـد           شـمع و گـل؛ پروانه را هـم سـوختند

هـاي اي بـوجهـل هــاي بت پـرست          هـيــچ ميـدانـيد  ايـن مـولا كـه هست

هيچ  مي دانيـد اين خـانـه كـجـاست           ايــن حـريــم امـن  نـامـوس خـداست

اين نه صـاحب خانه صاحب هستي است           كـــارتـان والله كــفـر و پسـتـي است

قــابـض الأرواح  هـم در ايــن سرا           بـي اجـازت هـيـچ گـه نــگـذاشت پـا

صـاحب خــانـه بـه پـشت در بـُـــوَد           او  يـگـــا نـه حـــامـي حــيــدر بُـوَد

گفت كـاي نـا بخـردان  بـت پـرست           قـــوم نـامرد و منـافـق، پسـت پسـت

اين عـلي هـستي  اسلام و مـن است           دشمنش با دين و قـرآن دشـمن است 

گرعلي خـواهيد؛ ز من بايـد گـذشت           وز مـيــان  شــط خــون بــايـد رفـت

مـن عـلـي را نـه، ولـي را حـامـيــم            در رخ شـــمــع ولايــت فــــــانـــيــم

اوسـت  گـرمـي دل و كــاشـــانـه ام           او بُــود شـمـع و منـش پـــروانـــه ام

هــــم ولــي و  رهـبـــر فــرزانـه ام           مـن چـسـان بـي او روم در خـانــه ام

چهـل تن نـه، چـهارصد كـافر شويد           تـيـغ هـــاتان  جمـله بـر جانم كـشـيـد

آن يـكي دست مـرا هــم بــشـكـنـيــد           سـيـنـــه ام را بـاز مـيـخ در نــهــيـــد

بـا لـگد در را بـه پـهـلـويـــم زنـيــد           در عــوض دســت ولـيــّم وا كـنـــيـد

غـربـــت او آتـشــم بــر جــان زنــد           داغ  تــنـــهـــائــــي او آبـــــم كـــنـــد

اين عـلـي شـمـع و روان عـالم است          نـي امـيـد مـن كــه جـان عـالــم است

قـبله گــاه عشـق احـمد اين سـراست          ظـلـم هــــا بــا سـاكنـان او چـراست؟

(سائلا) گر خون بگـري تو رواست          چـون كه تـا محشر وليـّت درعزاست

مـهـــــديـا دل بـيـقــرار تـــــو بــــود          فــــاطـمـه چـشـم انــــتـظـار تـو بـود

اگر ز قـافـلـه دوریـم، خـوب مـی دانیـم           ولی به لطف تو هر سال جـا نمی مـانیم

و بـاز هـم به نـگــاه مـحـبـتت امــسـال           کــنار سـفـره ایـن فـاطـمـیـه مهـمـانـیـم

هــزار فـاطـمـیـه رفــتـه و نــیـامـده ای           نگو که باز بدون تو روضه می خوانیم

بـیـا کـه در گـذر گـرد بـاد ایـن دنــــیـا           در انـتـظـار شـروع بـهـار و بـارانـیـم

قسم به ساحل چشمان ابری ات عمری ست            به لطـف بارش چـشـم شماست گریانیم

و گـرنه مثل بیـابـان خـشک دل هـامـان           فـقـیـر روزی ایـن سـفـره های بی نـانیم

از ایـن کـه بـار غـم مـادر تـو را دنـیـا           به دوش برد، ولی خم نگشت حیرانیـم

بـه انـتـقــام غــم صـــورت کــبـود بـیـا           که مـا کـنـار شـمـا پــیـرو شـهـیـدانـیـم

آقـا بـیـا دعــای مـرا مـسـتـجـاب کـن           مـا را بـرای نـوکـریت انـتـخـاب کـن

قـلبم شبـیه سنگ شـد از کـثـرت گنـه           امـشب بـیا و سـنگ دلم را تو آب کن

تأثیرجرم ومعصیت اشک مرا گرفت           دستی بکش به روی دلـم فتح باب کن

تا کی به لب دعای فرج، تا کی انتظار           آقـا به حـقّ فـاطـمـه پا در رکـاب کن

ای منتقـم بیا که دلم سخت زخمی است           رحـمی نما بر این دل زارم شتاب کن

ای روضه خوان فاطمیه روضه ای بخوان           امـشب مـیـان سـیـنــۀ مـا انـقـلاب کن

مـا در پـی تــلافی ســیـلی کـوچـه ایـم           یعنی به روی غیرت ما هم حساب کن

کسی که بی تو سر صحبت جهانش نیست          چگونه صبر و تحمل کند؟ توانش نیست

به سوز هجـر تو سوگنـد ای امیـد بشر!          دل از فراق تو جسمی بود که جانش نیست

اسیر عشق تو، این غم کجا برد؟ که دلش          محـیـط غم بـود و طاقـت بیانـش نیست

نه التفـات به طوبی کند نـه میل بهشـت          که بی‏ حضور تو صحبت به این و آنش نیست

کسی که روی تو را دید یک نظرچون خضر          چگونه آرزوی عـمر جـاودانش نیست؟

کسی که درک کند فیض با تـو بودن را          به حق حق، که عنایت به دیگرانش نیست

بهـار زنـگـیـم در خـزان نـشـسـت بـیـا!          (بهار نیست به باغی که باغبانش نیست)

کنار تربت زهرا تو گریه کن! که کسی          به جز تو با خبر از قبر بی نشانش نیست!

بـیـا و پـــرده ز راز شـهـادتـش بــردار          پسـر که بی ‏خبر از مادر جوانش نیست

به جز ولای تو ای ماه هـاشمی طلعت!          (شفق)، ستاره‏ ای در هـفت آسمانش نیست

لحـظـه هـا را مـتـوسـل به دعــائـیـم بیا           سالـیانی ست کـه دل تـنـگ شـمائـیم بیا

وسعتت در دل این ظرف نشد جا ماندیم           تشنه ازحسرت رویت لب دریا ماندیم

چشممان خشک شد از وسعت این بی آبی           و نــداریـم دگـر طـاقـت ایـن بـی آبـی

در قنوت دلمان خواهــش بـاران داریـم           نـدبه خـوانـیم و تمنـای بهـاران داریم

پس ببار ای پسر حضرت بـاران بر ما           که ترک خورده زمین ازاثراین گرما

دامـن دشـت شـده ســـفــرۀ راز دل مـا           داغ آلالـــه نـشـــانی ز نــیـاز دل مــا

ما که درراه تو عمری ست تمامی گردیم           گـردبـادیم و بـه دنـبال شما می گـردیم

چـند جـمعـه دلـمان را سر راهت آریـم           تا بـدانی که تــمـنـای وصـالـت داریـم

شهرمان را زرخِ چون قمرت روشن کن           کوچه ها را پُر از نسترن و سوسن کن

آسمان خواهش یک جرعه نگاهت دارد           نه که ما فاطمه هم چشم به راهت دارد

هر سـحـر منتـظـر یـار نبـاشم چه کـنم          مـن اگر منتـظـر یـار نبـاشم چه کنم؟

گریه بر درد فراق تو نکردن سخت است          خون جگر ازغمت ای یارنباشم چه کنم؟

عـده ای بـر ســر آنـنـد اسیـرت نـشـوند          من بر آنـم که گرفـتار نباشم چه کنم؟

توچه کردی که من ازخواب وخوراک افتادم          راسـتی راستی بیـمـار نباشم چه کنم؟

ابرویت تیغ مصرٌی ست که جان میطلبـد          بـه طلـبکـار بــدهکار نبـاشم چه کنم؟

خـواسـتـم نـام مرا هـم بنـویـسـند هـمین          سـر بـازار خـریـدار نـباشم چه کنـم؟

من اگر مثل تو هر صبح و غـروبی آقا          فکـر بین در و دیـوار نباشم چه کنم؟

ای که سالاری و شخصیت توحیدری است          آرمانت نبوی صولت تـو حیـدری است

عصمتت فاطمی و جلـوۀ حُسنت حسنی          درشجاعت چوحسین قدرت تو حیدری است

وارث سجـدۀ سجـاد بـه مـحـراب نـماز           دانشت باقری و حکمت توحیدری است

مهـدیا جعـفـری آثـاری و کاظـم کـردار          رضوی طلعتی و خلعت توحیدری است

کــرم تــو تـقـــوی و ادب تــو نــقـــوی          عسگری هیئتی وخشیت توحیدری است

شد ابـاصـالـح و عـباس یکــی در ابجـد          چوعمویت به خداغیرت توحیدری است

با تو بیگانه بود هر که ابالفضلی نیست          ای علمدار شرف رأیت تو حیدری است

نازنین ناز تو را می کشد اهـل ملکـوت           حامی عترتی و فطرت تو حیدری است

آن که می گفت سلونی ز تو تجلیـل نمود          سخن ازعدل بگو صحبت توحیدری است

به تـمـاشـای جـمـالت عـرفـا مشـتـاقـنـد          عارف باللهی و شوکت تو حیدری است

حال تو احسن حال است جمال تو جمیل          خال تو هاشمی و سیرت تو حیدری است

ای خوش آن روزبگویی مددی یا حیدر          تا بدانند همه نهــضت تو حیـدری است

مرتضی خانه نشین شد که تو ظاهربشوی           مگرای خیمه نشین خلوت توحیدری است

بِـسِتـان مـزرعـۀ فــاطـمه را از اشـرار          چه غم ازکید عدو سطوت توحیدری است

زیر لـوح عظمت سیزده امضـاء داری           "آن چه خوبان همه دارند تو تنها داری"

مانـند یک ابـر بهـاری یابن الـزهـرا            حال و هوای گریه داری یابن الزهرا

این روزها خیلی دلت را غـم گـرفته             دلخسته ازاین روزگاری یابن الزهرا

با واژۀ «مـادر» شـود آهـت کـشـیده            درلا به لای اشک و زاری یابن الزهرا

«ای وای مادر»های تو می گوید آقا            خـیلی بـرایش بی قـراری یابن الزهـرا

آقا مگـر من مـرده ام که مثـل حـیـدر            سر را به زانو می گذاری یابن الزهرا

آقا! تــنـم، جـانـم، همه چـیزم فـدایت            آمــاده ام بر جـان نـثـاری یابن الزهرا

گریه مکن که طفـل اشک بی قـرارم             با گریه ات گردیده جاری یابن الزهرا

جـز اشـک دیـده مـرهم دیگـر نـدارم            با عرض پوزش از«نداری» یابن الزهرا

از این که هـستم دوسـتدار مـادر تـو             حتماً مرا تو دوست داری یابن الزهرا

تا این که باشـم زائـر قـامت خـمـیـده             دنبال یک سنگ مـزاری یابن الزهرا

«زهرا» به «زهراها» شده تبدیل یعنی             در کوچه شد آئینه کاری یابن الزهرا

من مـهـدیـم، در دسـت تیـغ انـتـقـامـم           مـادر به قـبـر مخـفـی ات بـادا سلامـم

ای قلب مجروحم کباب از غـربت تو           بـاریـده اشـکـم قـرن هـا بـر تـربت تو

شب تا سحرها سوختم از سوز داغت           بودم چـراغ قـبـر بی شمع و چـراغت

عمری برایت گریه همچون ابر کردم           هم سوخـتم هم ساخـتم هم صبر کردم

دیروز رو گـرداند امّت یکـسر از تو           امـروز بـاشد مهـدی ات تنهـاتـر از تو

مادر دلم خون است مولا را صدا کن           دستی بـرآور بر ظـهـور من دعـا کن

تا بـا ظـهـورم انـتـقـامت را بـگـیــرم           یـا در کـنـار قــبـر پـنـهـانـت بـمـیـرم

مادر شنـیـدم بارها قـاتل تـو را کشت           ای یـار تـنهـای عـلی آخر چرا کشت

مـادر شـنـیـدم بـارهــا از پــا فـتــادی           دیـدی عـلـی تـنهـا بـود بـاز ایـسـتادی

قنفذ در آن ساعت به ثانی اقـتـدا کرد           دسـت تو را از دامـن مـولا جـدا کرد

مـادر مـپـنداری من از تو دور بـودم           آن روز در صلب حـسینت نـور بودم

آوای مـهـدی مـهـدیت آمـد به گـوشـم           برخاست درصلب حسین از دل خروشم

نفـرین بـر آن قـوم خدا نشناس کـردم           درد تو را در قلب خود احساس کردم

ای کـاش بـودم تا عـلی را یـار بـودم           جـای تـو من بـیـن در و دیـوار بـودم

آنان که پای خطـبه ات ساکت نشـستند           ای کاش دست قـاتـلت را می شکـسـتند

کی می شود بردارم از جانت محن را           از خاک بیرون آورم باز آن دو تن را

در حـلـقـۀ زنجـیرشان محـکـم بـبـندم           فـریــاد یـا اُمّــا رســـد از بـنـد بـــنـدم

دریـا کـنم از خـون دل چـشـم ترم را           پُـرسم چرا کُـشـتـید آخـر مــادرم را؟

گیـرم امیـرالمؤمنیـن را دست بسـتـید           بازوی زهـرا را چرا آخر شکـسـتید؟

اجر ذوی القربای پیغـمـبر کتک بود؟           یا پاسخ حق نمک غصب فـدک بود؟

مـادر به اشـک چـشم هـای دوسـتـانـم            داد تـو زیـن بـیـدادگـرهـا مـی سـتـانـم

من بهــترین یــار وفــادار تو هـسـتـم           روز ظـهـورم هـم عــزادار تو هـستم

شمشیر خونـریزم بود مدیـون محسن            نقش است برآن انـتـقـام خـون محسن

ای قـبـر پـنـهـانت زیـارتگــاه مهـدی            خورشید قرآن، اختر دین، ماه مـهدی

تو عالمی را اشک و سوز و شور دادی            با روی سیلی خوردۀ خود نـور دادی

بر مشامم می رسد بوی عزای فـاطمه           می شـوم آمـادۀ گـریه بــرای فـاطـمـه

هاتفی از آسمان ها می دهد امشب نـدا           فـاطمـیّه آمده، مـــاه عـزای فــاطـمـه

فـاطـمـیّه آمـده؛ ای فـاطـمیّـون غـیـور           خانۀ دل را کـنید امشب سرای فاطمه

در عزایش بر تنم دارم لباس نوکـری           این لباس مشکی ام باشد عطای فاطمه

من کجا و گریه در بزم عزای اوکجا؟           اشک چشمانم بُوَد لطف خـدای فاطمه

بر جراحات عـمیق فـاطمه مرهم نهـد           هرکسی گرید میان روضه های فاطمه

هرکسی بر بام خانه پـرچم زهـرا زند           می شود ایمن ز غم تحت لوای فاطمه

مِهر زهرا را خدا با طینتم کرده عجین            افتخارم این بُـوَد هسـتم گـدای فاطمه

در قـنوت هر نـمازم بر لبـم دارم دعا           بـاراله ها جـان مـن گردد فدای فاطمه

یاری زهرا نمودن بازبان است وعمل           ای که هستی درپی کسب رضای فاطمه

می رسد آوای یا مهدی هنوز از پشت در            ذکـر تعـجیل فرج باشـد دعای فاطمه

کی می آیی تا بگیری انتـقام مـادرت؟           مهـدی زهـرا بیا، ای دلـربای فـاطمه